Het onzichtbare lijntje

De laatste tijd wandel ik vaak naar het bos samen met mijn collega Elleke en de pony’s. Langs de groene weilanden met heerlijk sappig gras. Paarden willen niets liever dan eten van die sappige groene sprietjes. Een ware uitdaging om de pony’s mee te nemen langs al dat lekkers. Voor je het weet, duikt er weer een ponyhoofd het gras in. Dat wil je niet de hele wandeling, dus komt het aan op het ‘’onzichtbare lijntje’’ zoals ik dat zelf altijd noem.

Dat lijntje moet er blijven, de hele wandeling lang. Want als ze ook maar even voelen dat het er niet meer is, grijpen ze hun kans en duiken ze weer het gras in. Het levert vaak hilarische momenten op;-) Het is wonderlijk hoe goed ze aanvoelen wanneer ‘’het lijntje’’ er even niet meer is.

Dat is altijd het moment dat je met je gedachten ergens anders bent, afgeleid wordt door iets wat je ziet of hoort, of iets waar je diep over nadenkt. Je zit dan ‘’in je hoofd.’’ Je bent er als het ware even niet helemaal meer. En hoe vaak zitten we als mensen niet alleen maar in ons hoofd? De wandeling met de pony’s is een oefening in het voortdurend er helemaal zijn met je aandacht, in het hier en nu. En dat valt echt niet mee, merk je dan.

Tijdens de coachsessies oefenen we hier ook mee. Wanneer ‘’het lijntje’’ er niet meer is, haken de pony’s af. Ze reageren daar op hun eigen manier op. De een trekt zijn eigen plan, de ander door weg te lopen. En zeg nu zelf…wat doe jij als je met iemand bent die er niet echt is met zijn aandacht?

Een mooie oefening, ook voor ons. Als we het een ander willen leren, moeten we eerst bij onszelf beginnen;-)