Ik heb twee pony’s die mijn coach klanten (en mijzelf) heerlijk kunnen confronteren. Irritant soms en leerzaam tegelijk. Ik vind het leuk om zo af en toe eens spontaan wat anders te proberen. Een van mijn pony’s is er niet van gediend als een vaste routine opeens heel anders gaat. Dat laat ze duidelijk merken, ze werkt niet meer mee en ik voel de irritatie bij mezelf alweer oplopen.
Bij mensen werkt dit ook zo. Dat wat ik irritant vind bij een ander zegt vaak meer over mezelf. Wat laat de ander zien wat er van jou eigenlijk niet mag zijn? Dan kun je onderzoeken waar het ten diepste over gaat bij jou. Mag je jezelf misschien meer ruimte gunnen als je je ergert aan mensen die veel ruimte innemen? Mag je misschien wat rustiger aan doen, als je je ergert aan mensen die in jouw ogen altijd wat rondhangen?
In mijn geval mag ik het misschien wat duidelijker laten blijken dat ik bepaalde dingen echt niet fijn vind. Ik ben toch vaak nog iets te aardig of niet duidelijk genoeg. Ik blijf leren, mede dankzij mijn pony’s. En het mooie is, dat ze heel veel anderen ook kunnen coachen. Ik mag erbij zijn, vragen stellen terwijl zij het meeste werk doen. Me blijven verwonderen over wat voor bijzondere dieren het zijn.