Ze kwam een keer langs, een meisje van 8 jaar. Eens zien of de pony coaching wat voor haar zou kunnen betekenen. Een meisje met ADD, gevoelig en moeite met alle chaos in haar altijd volle hoofd. We begonnen met kennismaken, pony’s poetsen, kletsen…maar iedere keer als een pony ook maar even het hoofd naar haar toedraaide, sprong ze opzij. Spannend voor haar, dacht ik. Ik probeerde een gesprekje te beginnen over bang zijn, enge dingen. Maar het enige wat er was op dat moment voor haar, waren die grote pony hoofden. En dan als coach aansluiten…op zoek naar wat de behoefte is, nieuwsgierig zijn naar wat haar beweegt, wat er gebeurt. Ik besloot de pony’s maar eventjes wat verder van haar vandaan te parkeren. Dat gaf al wat rust. Ik vroeg haar wat er nu in die pony hoofden zou kunnen omgaan. Misschien zijn ze wel nieuwsgierig naar mijn hoofd, zei ze. Ze wilde dat wel laten zien, want vertellen lukte niet zo goed. Met blokken, poppetjes en allerhande spulletjes uit de grote doos bouwde ze in het zand de verhalen uit haar hoofd. Heel voorzichtig kwamen de pony’s alles wat van dichterbij bekijken. Over aansluiten gesproken;-) Ze begon te vertellen, er kwam ontspanning, met om haar heen 6 oren die vol aandacht luisterden. Hoe bijzonder weer.