Ik hou van imperfectie. Ik hou van gebruikte spullen een nieuw leven geven, kan heel blij worden van een jas die al meer dan 10 jaar mee gaat en ben blij dat onze keukentafel na zoveel jaren wat krassen en deuken heeft opgelopen. Ik vroeg me pas af waar dat eigenlijk vandaan komt? Er zijn genoeg mensen die dit niet zo ervaren. Maar ik hou van de krassen en deuken. Ze zijn ontstaan na jaren van leven. Er is al een hoop gebeurd daar aan die tafel. Ik ben ook niet bang voor een krasje, integendeel. Hier mag geleefd worden, zeg ik altijd maar. Die tafel is me dierbaar geworden.

Voor mij zijn de meest inspirerende mensen, degenen die laten zien hoe ze met hun imperfecties omgaan. Misschien dat ik daarom ook zo hou van mijn werk als paarden coach. Met mijn laarzen naast iemand staan in de modder. Ik herken het zo…het zeker niet perfect zijn. Vallen, opstaan en weer verder gaan. Accepteren dat niets in het leven perfect is en ook nooit zal zijn. We mogen blijven leren. Uiteindelijk worden we er alleen maar mooier en wijzer van. Ook in het komende jaar zie ik er naar uit om te blijven leren als mens en als coach. Ik wens dat iedereen toe. Leven en niet bang zijn om een krasje op te lopen. Alvast een goed en imperfect nieuw jaar! En misschien tot ziens!